Home
Houding
Houdingtest
Zitten
Beweging
Aanraking
Hoofd
Lopen
Gebaren
Wijzen
Intonatie
Ademhaling
Afstand
Ruimte
Plaats
Tijd
Oogcontact
Gezichtsuitdrukking
Wenkbrauwen
Glimlach
Kleding
Uiterlijk
Huid
Voeten
Geur
Schaduwen
Slaaphouding
Symptomen
Aanwezigheid
Doen
Handdruk
 
|
 |
Lees alles over lichaamstaal in
het boek van lichaamstaalexpert
Frank van Marwijk
 |
Bestel het boek LICHAAMSTAAL bij
bol.com of Managementboek.nl
Wijzen: het richten van iemands aandacht
Een van de eerste gebaren
In een park loopt een jong stel met hun eenjarige dochtertje in een buggy. De man hurkt
op hoogte van de kleine, wijst met zijn vinger in de richting van het water en zegt: "eend!".
Daarna kijkt hij hoopvol in haar richting. Het meisje imiteert het gebaar en brabbelt: "een!".
Triomfantelijk glimlacht de man naar zijn vrouw en wijst het volgende voorwerp aan. Wijzen
is een van de eerste gebaren die we in onze vroege jeugd zien en zelf leren te gebruiken.
Inmiddels is onze woordenschat gegroeid evenals wijzelf. Toch is wijzen een makkelijke en
veelgebruikte manier gebleven om iets aan te duiden.
Een hand als een pistool
We wijzen dan ook de hele dag door naar de dingen waar we over spreken en in de richtingen
waarin we ons bewegen. Tijdens het wijzen van de weg ondersteunen onze vingers de
woorden links en rechts, zodat ze zelfs voor een buitenlander verstaanbaar zijn. Toch
wordt ons wijzen niet altijd op prijs gesteld.
Al snel leren we dat wijzen naar andere personen vaak niet zo prettig wordt gevonden. Als ik naar jou wijs terwijl ik over je spreek, maakt mijn vinger jou meteen duidelijk dat jij het onderwerp van gesprek bent. Hoewel iedereen begrijpt
dat anderen wel eens over je spreken, mag je dit zeker niet merken. Ook als ik tegen je spreek mag ik niet naar je wijzen. Mijn vinger kan dan zeer beschuldigend overkomen.Overigens maakt de hoogte en de stand waarop ik mijn hand houd daarbij wel enigszins verschil. Het meest bedreigend is wijzen met een hand als een pistool in vertikale positie, de
duim omhoog en de wijsvinger in de richting van het gezicht van de ander. Een laaggehouden wijsvinger aan een horizontale hand is iets beter te verdragen, vooral als deze gebruikt wordt om een bepaald gesprekspunt te benadrukken. Als de hand gedraaid wordt met de handpalmomhoog is het nog meer acceptabel. Hoewel de vinger dan nog steeds wijst, krijgt de hand iets uitnodigends.
Welke vinger?
Als we het hebben over wijzen denken de meeste mensen het eerst aan een naar voren
uitgestoken wijsvinger. De meeste mensen wijzen doorgaans met deze tweede vinger,
maar uitzonderingen bevestigen hierop de regel. Mijn vader wees bijvoorbeeld altijd
met zijn middelvinger: "die is langer" was daarvoor zijn verklaring. Sommige mensen wijzen
wel eens met hun pink. Een uitgestoken pink komt minder agressief over dan een wijsvinger
maar is wel kwetsbaar. De pink wordt minder vaak gebruikt om iets op grote afstand aan te
wijzen. Wijzen met de duim over de schouder in zijwaartse richting wordt soms gedaan als
iemand de spot met anderen wil drijven of kwaad over hen spreekt. Als iemand met zijn duim
naar achteren wijst, kan het zijn dat in het gesprek wordt verwezen naar een gebeurtenis in het
verleden. De ringvinger is de enige vinger waar gewoonlijk niemand mee wijst. Het zou
namelijk enige lenigheid vergen om dat goed te kunnen.
Met het hele lichaam
Naar iemand richten met een vinger is een duidelijke, maar ook zeer opvallende manier van
wijzen die zoals eerder gezegd, door anderen meestal niet op prijs gesteld wordt. In ons leven
hebben we onszelf daarom andere, soms zeer subtiele manieren van wijzen aangeleerd.
Daarbij maken we gebruik van verschillende lichaamsdelen. We kunnen makkelijk en minder
opvallend wijzen door middel van een knikje, door onze voeten in een bepaalde richting te
draaien, een kleine zijdelingse beweging met een hand te maken of alleen al door ergens naar
te kijken. Door middel van onze gezichtsuitdrukking of een korte blik naar de ander laten we
tegelijkertijd weten dat onze bewegingen bedoeld zijn om iets of iemand aan te duiden.
Ogen die wijzen
Onze vingers zijn dus niet onze enige richtingaanwijzers. Misschien wijzen we zelfs nog wel
het meest met onze ogen. In onderling contact volgen mensen telkens de blikrichtingen van
anderen. Dit is een natuurlijke reactie die meestal onbewust plaatsvindt. Als iemand op straat
naar boven staat te staren, wekt dit meteen de nieuwsgierigheid van de voorbijgangers: zij
houden in en kijken ook naar boven.
Als iemand op de grond iets aan het zoeken is, kijken anderen ook omlaag. Probeer het maar
eens uit op school of op je werk. Strek bijvoorbeeld tijdens een gesprek plotseling je rug, om
over de schouder van je gesprekspartner heen te kijken. De kans is groot dat de ander zich
omdraait om ook in die richting te kijken. Gebruikmaking van deze manier van wijzen kan
bijvoorbeeld nuttig zijn voor een verkoper. Door tijdens het verkoopgesprek regelmatig te
kijken naar zijn product, kan hij de aandacht van de klant daarop richten.
tekst: Frank van Marwijk.
© Bodycom Lichaamscommunicatie
 Lichaamstaal bij baby's
Kan een baby praten? Ontdek dit en nog veel meer in het succesvolle boek Lichaamstaal bij baby's van Frank van Marwijk. In dit boek staat de communicatie tussen ouder en baby centraal. Het boek biedt boeiende informatie aan ouders met baby's en aan iedereen die beroepsmatig met baby's te maken heeft. Ook leuk als kraamcadeautje.
Meer informatie
Hoofdstukindeling
Online bestellen
Informatie
Indien u belangstelling heeft voor een presentatie over lichaamstaal binnen uw bedrijf of
vereniging dan geven wij hierover graag meer informatie.
|
Boeken op onderwerp:
lichaamstaal
gebarentaal
relativeren
communicatie
mensenkennis
psychologie
complimenten
beïnvloeding
manipuleren
solliciteren
|
Bestellen via Managementboek
Bodycom Lichaamscommunicatie